Liga Prowincjonalna utworzona została w wyniku oderwania się od Ligi Narodowej i trwała przez pięć sezonów 1960-1964. Nazwa ta była również używana wcześniej w sezonach 1936 i 1937. Liga powstała kiedy to grupa promotorów oraz byłych zawodników niezadowolonych z nieco upadającej Ligi Narodów postanowiła utworzyć nową silną ligę i wypromować żużel do innych miast. Kampania działała zgodnie z zasadami Zarządu Kontroli Żużlowej (SCB) i Auto Cycle Union (ACU). Liga odnosiła sukcesy wraz ze startującymi w niej zawodnikami światowego formatu z tłumami często przewyższającymi National League będącej niejako szczebel wyżej. W sezonie 1964 Liga Prowincjonalna działała poza władzami Zarządu Żużlowego w następstwie sporu jaki wywowałała odmowa drużyny Wolverhampton Wolves po zdobyciu mistrzostwa w sezonie 1963 przystąpienia do startu w Lidze Narodowej, która liczyła tylko 6 zespołów. Doprowadziło to do rozłamu między ligami, a zawodnikom startującym w Lidze Prowincjonalnej zabroniono ścigać się na torach wojewódzkich, którzy również zostali ostrzeżeni przez SCB, że naruszają przepisy ACU i mogą zostać zawieszeni, a także wykluczeni ze startów rangi Mistrzostw Świata. Władze ligi się sprzeciwili i w roku 1964 liga funkcjonowała poza strukturami SCB, ścigając się według własnych zasad wyznaczając własnych urzędników i sędziów. W tym samym roku odbyło się dochodzenie utworzone przez Royal Automobile Club (RAC), któremu przewodniczył Lord Shawcross, uznając że SCB działa nielegalnie. W rezultacie tych wydarzeń utworzono nowe struktury SCB z nowymi władzami mianowanymi przez RAC. Zimą 1964/65 odbyły się rozmowy promotorów obu lig, co w konsekwencji doprowadziło do pojednania między tymi organami i połączenia lig. Doprowadziło to do powstania jednej 18-zespołowej Ligi Brytyjskiej (British Speedway League), która wystartowała w sezonie 1965. Ta reorganizacja doprowadziła również do utworzenia Brytyjskiego Stowarzyszenia Promotorów Żużlu (British Speedway Promoters Association).